56 miesięcy i co zaprząta mi głowę :) ?

Katarakta

Miał być wpis, obiecany, o tym co zaprząta mi głowę. Miał być osobny, ale mamy prawie styczeń ;) a podsumowanie kolejnego miesiąca się wciąż  nie pojawiło, więc...połączę;) I do tego jeszcze zaćma w nagłówku ;)?


Im dłużej głowę miałam zaprzątniętą tym więcej, zaktywizowanych szydełek, które odciążyły myśli, ponadto, w najbliższym otoczeniu moim, rzeczy gorsze się dzieją, co nie umniejsza jednak tego, że nie potrafiłam bardzo długo przestać myśleć o tym co ma mnie spotkać. Ok, jest to ↑ takie dziwne zdanie, z cyklu powiedz drugiemu co tobie nie miłe ☺

To co zaprząta mi głowę?

Mam prawie wyznaczony termin operacji zaćmy na oku lewym (bo dla oka prawego przypuszczalnie w przeciągu roku też będzie). Tyle?! Może tylko tyle, jakbym miała 50 lat więcej niż mam, 40 chociaż. A może przynajmniej w jednym oku, nie dwóch...Mogę mieć moje 33 dobrze zgoda i zaćmę w oczach, dobrze, ale mogę się też buntować...ostatnie 5 lat mojego życia dało i ciągle daje mi naprawdę w kość, mam nieustane wrażenie uciekającej ziemi, spod mych stóp...Ci co mnie znają tu, w tym świecie, od zawsze, wiedzą, że miałabym o czym pisać, ale nie lubimy czytać lamentów...
...to tylko o tej jednej nieszczęsnej się tu troszkę uzewnętrznię...

Co to w ogóle jest zaćma?

Choroba oczu, która prowadzi do zmętnienia soczewki, która nie mogąc przepuścić promieni świetlnych  do siatkówki, nie pozwala na ostre widzenie.  Katarakta, bo i tak nazywa się zaćmę jest najczęstszą przyczyną ślepoty.
Może być nabyta, to ta z którą spotykamy się najczęściej, bądź wrodzona. Tą pierwszą można sklasyfikować ze względu na powód jej pojawienia się. Ta najczęstsza, najbardziej znana przyczyna to starość i zapewne każdy z Was zna kogoś, w bliższej czy dalszej rodzinie, kto z takową się boryka, bądź borykał. Zaćma może pojawić się jako następstwo jakiejś choroby (np. cukrzycy), czy zażywania leków (sterydów). Może pojawić się po urazie gałki ocznej, czy jako niesympatyczny dodatek do innych chorób oczu (jak jaskra).

Kiedy pierwszy raz usłyszałam, że mam zaćmę ?

(Kiedyś Wam o zaćmie wspominałam już troszkę, jak się okazało ;) )

Przy pierwszym pozagałkowym zapaleniu nerwu wzrokowego, leczeniem sterydami i diagnozowaniu SM. Zapalenie było w oku prawym, zaćma w lewym...
Co wydawało się wtedy bez sensu i raczej myślałam, że jest to odmiana wrodzona, ale że wtedy dowiadywałam się małymi kroczkami, że mam stwardnienie rozsiane, to taka niewielka katarakta znaczenia nie miała w ogóle.*
Wrodzona zaćma nie była dobrym tropem...ja moje oczy raczej miałam zaopiekowane (tak to jest, jak się od kołyski w okularach, chodzi chciałam napisać :) ) i nigdy, żaden okulista nie stwierdził u mnie zaćmy...

*od lekarza usłyszałam tylko, "czy Pani wie, że ma zaćmę?" Wtedy, wydaje mi się, że zaklasyfikował ją do tych wrodzonych, żeby po 3 latach powiedzieć mi, że jest to zaćma po sterydowa. Ale, że to gbur ;) był, to tylko prychał na moje "jak to możliwe, skoro pierwszy raz o zaćmie usłyszałam od niego te kilka lat wcześniej, po piątym dniu brania sterydów, w życiu w ogóle, a od tamtego czasu brałam raz i to nawet nie dożylnie?" 

Potem o zaćmie zapomniałam, do czasu pojawienia się mętów w oczach (czyli nie tak znowu dawno)...przy ich okazji znów miałam podawane sterydy, które nie pomogły, a w gratisie dostałam informację, o zaćmie w obu oczach...
Mi przeszkadzały męty, nie zaćma, bo w żaden sposób jej nie odczuwałam...

Potem było kolejne pozagałkowe zapalenie nerwu i znów sterydy...zapalenie jak ręką odjął, a zaćmę zaczęłam widzieć** (jak głupio by to nie brzmiało)...to było półtora roku temu...teraz na oko lewe nie widzę w ogóle (tzn. patrząc na przykład na monitor komputera, widzę zamazane ranty, wypełnione rozmazaną bielą) i wiecie co ...podoba mi się to, dlaczego? Bo jak nie widzę, to i mętów nie widzę, nie potrafię wprawdzie prowadzić samochodu, jako jednooczna, ale za to znów jakiś czas temu (miesiąc, czy dwa) zaczęłam czytać, bo moje prawe oko nie musi walczyć z trochę czytającym okiem lewym.

**zdjęcie nie do końca obrazuje to widzenie...ale mój photoprogram ☻ nie zaoferował mi filtrów zdecydowanie bardziej mglistych, zamazanych i w dodatku w bieli.

Uważny czytelnik rozumie, czego się boję, abstrahując od tego, że boję się 15 - 20 minutowej operacji, którą co dzień przechodzi gro seniorów, przede wszystkim tego, że z deszczu (zaćma)pod rynnę (męty) znów się wpakuję...
Nie mam wyboru, ja muszę pod tą niechcianą wodę wejść...jak mam zaćmę lekarz nie może sprawdzić, zobaczyć co się dzieje w oczach, nie będzie mógł zdiagnozować ewentualnych zapaleń... poza tym niezoperowana zaćma spowoduje prędzej czy później nieodwracalną ślepotę, czy / i niemożność funkcjonowania oka...
No i super, będę miał nową soczewkę...i stare męty, męty, przez które wprawdzie widziałam bardzo wyraźnie, ale równie bardzo niewiele....wspominam sobie właśnie wakacje takie jedne, kiedy męty były już niezmiernie trudne dla mnie, ale wakacje cudownie romantyczne, bo mąż mi czytał książki :)

Powyższe napisałam kilka dni temu i w ogóle grozą nie powiewa ;) a ja wierzcie mi byłam rozdygotana i zesztywniała jednocześnie przez pewnie dwa tygodnie. Jedyne co mi wychodziło, to płakanie, żeby nie napisać lamentowanie :) No i jeszcze kilka chust mi wyszło, w ramach wieczorów, które były spokojniejsze od dnia właściwego. Wtedy głównie rozhisteryzowana byłam myśląc o samej operacji, o sali operacyjnej, o tym, że na pewno znieczulające krople nie zadziałają, o tym, że z pewnością wpadnę w histerię, o tym, że nie będę i tak widzieć dobrze myślałam, gdzieś tam na końcu, ale za to nie rozmyślałam o tym, że będę jednym przypadkiem na X, u których się nie powiedzie ☺

Ktoś ☺ mi powiedział, że starsi ludzie nie boją się, aż tak usuwania zaćmy, bo już dużo przeszli i wiedzą, że jak trzeba coś zrobić to trzeba i nie ma co energii marnować na "ucieczkę" ja bym jeszcze dodała, że mniej internetu używają...a ten czasem potrafi wyrządzić medyczną krzywdę ;)

Nie miałam jeszcze operacji (konkretnie i długo byłam przeziębiona), choć miała być ponad miesiąc temu. Będzie na początku roku...niedługo...a w myślach wspomnienie z przed pięciu lat... też zaczynałam rok w szpitalu :/

Dziś jestem spokojniejsza...starsza o ten miesiąc ☺ więc postaram się z godnością przyjąć nieuniknione.

A tak w ostatnim miesiącu...

Jestem spokojna od czasu grypy i odwleczenia nieuniknionego ;) A może od czasu spotkania z psychologiem, do którego wysłał mnie neurolog... Chociaż ten ostatni wyszedł z założenia, że taka rozmowa może mi być potrzebna (bo taka zgaszona jestem), ponieważ pewnie zanudzam najbliższych chorobą, a oni, nie chcą ze mną rozmawiać, bo czują się już zmęczeni, albo nie wiedzą, jak ze mną rozmawiać, żebym nie czuła dyskomfortu... Żeby z kimś "pogadać" założyłam tego bloga ☻ a i tak tylko chwilę, na początku, był moją (auto)terapią. Z rodziną nie rozmawiam... 

Moja rezonansowa sprawa do końca się jeszcze nie rozwikłała, więc może się dopisek, do wpisu jeszcze ukaże :)
I mam takie przeczucie, że wiele około SM-u się wydarzy, w najbliższych miesiącach...