Dziś proza :)

 Wczoraj przekonałam się,  że bardzo łatwo jest przejść w tryb niepisania...

Martwi mnie to , ponieważ przede wszystkim tego nie chcę, a po drugie wiem, czy się domyślam, że może być coraz gorzej:)

Jak ja to się przekonałam? Tak zwyczajnie, stojąc przy blacie kuchennym i lukrując świąteczne pierniki. Bo przecież nie przestałam ani piec,  ani gotować, może szydełka dawno w dłoniach nie miałam, ale też nie przestałam mieć SM :) A przecież tym wszystkim i kilkoma innymi ;) rzeczami się z Wami tu dzielę:) 

Nigdy nie byłam siłaczem w dźwiganiu noworocznych postanowień (może dlatego też w pewnym czasie mojej historii przestałam je w ogóle podejmować 🙊) ale teraz zbliża się moment wyjątkowy i taki też będzie ten najbliższy rok... więc może warto zacząć go od zmobilizowania sił :)

Bo ja bardzo nie chcę, żeby to miejsce przestało istnieć:) Ten kawałek mojego świata, to nie tylko zeszyt z przepisami, czy notatnik ze wzorami, to mój medyczny ;) pamiętnik i (kiedyś częściej) autoterapia ;)

Nigdy nie jest za wcześnie na życzenia ( moja babcia zawsze, bez względu na okazję dzwoniła dzień wcześniej) dlatego życzę Wam i sobie zrealizowania zamierzonego albo zamarzonego:) 

Ps. Bo ona (babcia) wiedziała, że następnego, czyli właściwego ;) dnia może być tłoczno...Czy myślała o sobie, czy też jubilacie, solenizancie, czy innym ważniaku to nie wiem, nie dowiem się i mogę się tylko domyślać.

Póki co dobrego dnia i spokojnego tygodnia przygotowań :)