50 miesięcy leczenia

7 miesięcy z Tecfiderą

Znów z opóźnieniem. Dobrze, że przynajmniej w odpowiednim miesiącu :)
Ale jak stali bywalcy zaobserwowali w ogóle mało się dzieje...czyżbym nie gotowała, nie piekła, nie szydełkowała, przecież nie znikłam ;)

Taki był ten miesiąc...

Wszystko, o czym napisałam robiłam, na szydełku i sukienkę i bluzkę, z piekarnika...sernik na zimno ;) tort z bezą włoską...dużo się działo, ale spisane nie zostało...

Jeżeli jestem "neurologicznie boska", to ... "okulistycznie trup", może to jest powód mojego nie pisania...
Wizyty kontrolne, u ocznego specjalisty  mam co trzy miesiące, nie co sześć, czy dwanaście, ale nie potrzebuję ich, żeby wiedzieć, że nie widzę coraz bardziej...bo nawet boję się napisać, że nie widzę...

Od czterech i pół roku powtarzam, sobie, że jeśli gorzej nie będzie, to dam radę. Teraz, nawet w ten sposób nie myślę...może próbuję zaklinać rzeczywistość :)

Człowiek jest wielki i silny...nie uwierzyłabym pięć lat temu, że pogodzę się z tym wszystkim co się stało, w ogóle, że mi może się tyle przytrafić byłoby jakąś kosmiczną historią...

...jak byłam dzieckiem miałam przekonanie, że nic tragicznego nie może mi się zdarzyć. To były takie dramatyczne myśli odnoszące się do obserwowanych, czy usłyszanych historii...ktoś stracił nogi, ktoś ręce, ktoś wzrok, ktoś rodziców, gdzieś jest wojna...
To był zawsze ktoś i gdzieś i żyłam w w przeświadczeniu, że to nigdy nie będę ja i tu.

Z jednej strony wiem, że jeżeli przestanę widzieć na jedno oko, wiem, że jak wszystko dotychczas i to udźwignę...napisałam to ale nie powiem i nie pomyślę, bo boję się, że na moje metr sześćdziesiąt w kapeluszu, to będzie zdecydowanie za dużo.