Kurorty, uzdrowiska i...

...tym podobne destynacje

Wkradło się niedopatrzenie, czyli nie do końca przemyślane planowanie namiastki urlopu, albo mojego być z Wami albo nie być podczas jego trwania ;)

Mąż urlop wprawdzie ma...ale wszelkie nasze drogi w tym roku póki co prowadziły i jeszcze poprowadzą do rodziny najbliższej, czyli rodziców wszelkich. Moi rodzice mieszkają w kiedyś uzdrowisku, dziś mam wrażenie jednak kurort jest jedynym odpowiednim określeniem. Wprawdzie, w tym roku w tygodniu spokojniej, niż zazwyczaj, chociaż i tak nijak niepodobnie do Ustronia z mojego dzieciństwa, to w weekendy...nie wiedziałam do czego porównać...ale każdy z Was ma wspomnienia, albo zna z telewizji, ewentualnie opowieści...ilości pielgrzymów, na naszym rodzimym częstochowskim podwórku, czy też watykańskim....no to tak właśnie wyglądają ulice, parki, place w mam wrażenie ulubionym śląskim kurorcie. 

Nie żebym była specjalnie nadwrażliwa, czy coś, ale podobno pandemia pogrywa sobie z nami, a my delikatnie z nią...a tu ani pół człowieka w maseczce. Bo nie liczy się przecież to, że się człowieki przeciskają obok siebie, tutaj jest wolna przestrzeń.

Rodzice męża natomiast na wsi spokojnej i wesołej, przez którą biegnie droga, którą upodobały sobie TIRy...a dom sobie stoi jakby przy niej :) I znam historie o tym, że tu przecież jak rodzice dom budowali to nie dość, że samochodów nie było, to nawet koniem furman nieczęsto jakoś :) miał potrzebę. Zapytałam raz taty, czy jakby wiedział, że tak (hałas, droga, TIRy, szaleństwo) będzie, to by dom w tym miejscu stawiał...powiedział, że tak....bo to przecież przy drodze, a nie w głębi wsi :) Ale no cóż ...ja się nie znam, bo za miedzą rodziców całe osiedle domów powstało....przy tej właśnie drodze :/ 

I jak ja słyszę, że my fajnie mamy, bo Ustroń taki piękny, a na wsi świeże powietrze i w ogóle nigdzie nie musimy wyjeżdżać daleko, żeby odpocząć, to mi w głowie od razu przeliczają się decybele :) Staram się zrozumieć, to, że są ludzie i może być, nawet, że w większości,  że tak właśnie odpoczywają regenerują siły na kolejny tydzień, czy rok wcinając sztuczne włoskie lody, kupując chińskie buble, po które stoją w kolejkach, po czym samochodem jadą w góry, żeby tam pojeździć na takich tam zjeżdżalniach dla dorosłych :)

Wiecie jak było kiedyś ;) Lody były w dwóch miejscach, a nie co dwa metry ...na ulicach nie było ludzi, ale za to na szlaku, co chwilę się człowiek z kimś witał (taki pogardzany odnoszę wrażenie w dzisiejszych czasach dobry zwyczaj, witania się ze spotkanymi turystami). Apropos szlaku, drugi dobry zwyczaj...jak to człowiek, za pomocą kolorowych kresek na drzewach ;) i mapy, a nie telefonu , potrafił zdobyć cel, szczyt i schronisko, w którym wrzątek nic nie kosztował, w przeciwieństwie do dzisiejszej  latte, czy białej herbaty, co to za nie jak za zboże... 

Czasy te, czy tamte, nie każdy szedł, w góry, a jak zostawał, to czas spędzić musiał, więc brał rodzinę, prowiant i koc i szedł nad Wisłę rzekę i wiecie co, dzieci człowieka z pewnością się tam nie nudziły :) Najfajniejsza zabawa, to przejść z jednego na drugi brzeg suchą stopą, po kamieniach, zjeżdżanie z wodospadów i budowanie tam. Czasem chodziliśmy na basen, wielki, odkryty basen, wydaje mi się, że skakałam z trampoliny...ale nie jestem pewna...tak samo, jak nie mogę się doliczyć, kiedy basen zastąpiono hotelem, gdzie od lat chyba właściciele chcieliby się w nim też basenu dorobić, krytego dla odmiany, ale póki co od lat właśnie stoi taki wrak, niedokończony, co to daje pole do popisu młodocianym graficiarzom i wandalom z kamieniami. 

Wolałam tamto uzdrowisko...no ale świat się zmienia, więc i kurorty i wioski ulegają w moich oczach, niekorzystnym metamorfozom ;)

Pożaliłam się troszkę, atramentu zużyłam, ale to chyba tak mi się pisze dobrze w związku z wczorajszą nieobecnością ;)

ps. Dziś w porównaniu z tamtymi czasami nad Wisłą pusto, a osoby próbujące suchą stopą się z brzegu na brzeg przedostać to moja mama, ja i nasza pies ;) ...nie robimy widowiska przeskakując z kamienia na kamień...mamy kalosze...ja jednego dziurawego, a mama nie niskie, ale jednak za niskie :) ale pokaz radości pokazujemy całemu światu dopiero po przekroczeniu rzeki...mama maszerując boso, bo jej się kalosze od góry napełniły pod kurek i ja chlupocząca...może kiedyś Wam napiszę, krótki poradnik o tym jak nie używać kaloszy ;)

Dobrego wieczoru :)