Rzekomosoczewkowość

Operacja zaćmy

I już po wszystkim...albo jeszcze dużo przede mną :)
Jak pamiętacie, tej operacji, co to ją okuliści z zamkniętymi oczami wykonują, bałam się dosłownie panicznie.
Najbardziej dramatycznie było w dwóch momentach, jak dostałam telefon o wyznaczonym nowym terminie :) i w kolejce do przyjęcia do szpitala:) na operację usunięcia zaćmy.  Jak dziecko we łzach :)

Przed 

W dniu przyjęcia nie miałam operacji, tylko jeszcze pewne dodatkowe badania i musiałam mieć podane sterydy. Do wieczora byłam zestresowana momentami, czyli jak wesołe, przesympatyczne w połowie chrapiące współpacjentki były na swoich badaniach, a ja miałam chwilę, żeby sobie przypomnieć ze to już jutro :)

W nocy nie spałam, ale mimo wszystko rano czułam się niesamowicie spokojna, a po wczorajszym strachu nie pozostało nic...Na operację czekałam do nie wiem której, ale o 11:30 wszystko zaczęło się dziać.  Nawet czekanie mnie specjalnie nie nastrajało do myślenia w szarościach, raczej włączyła mi się ciekawość i już na własne oczy chciałam zobaczyć, jak wygląda mityczna fabryka nie tylko usuwania zaćmy, dwa piętra niżej ;)

Przyszła Pani, która miała mnie zaprowadzić na salę operacyjną, wcześniej w me niebieskie oko zaglądnęła jeszcze Pani, która mnie za chwilę operowała i zjechałyśmy...

Słyszałam opinie, że tam na dole jest troszkę, jak w fabryce, ja tego w ogóle nie odczułam...
Jak dotarłam kazano mi położyć się się na łóżku, przykryto mnie prześcieradłem ;) po raz pierwszy, a za moment dwie Panie (i to był najmniej przyjemny moment całej wycieczki ☺) zawiozły mnie w stronę...sali przedoperacyjnej (Panie powinny dostać mandat, człowiek nic nie jadł od rana, dzień wcześniej też nie bardzo miał ochotę, a one z mojej perspektywy leżącej, pędziły z prędkością zbyt dużą jak na szpitalne zakamarki dowożące pacjentów do celu, czyli lekarza ☻)

Podczas

Tu po kolei pojawiały się nowe osoby, każda pytała jak się nazywam, albo jak się nazywam i kiedy się urodziłam:) Jedna z Pań co chwilę przychodziła i zakrapiała oko, inna mierzyła ciśnienie i jeszcze Pani doktor od znieczulenia wypytywała o SM jak się objawia, czy mam niedowłady i ile ważę.

Przewieziono mnie w okolice stołu operacyjnego, chyba najpierw dostałam znieczulenie dożylne, a potem się na niego przełożyłam, albo na odwrót :) i znów przykryto mnie prześcieradłami :)
Przyszła moja Pani mistrz mikroskopu i fakoemulsyfikacji i jako ostatnia zapytała jak się nazywam, po czym przedstawiła się sama i dodała, ze nareszcie doczekałyśmy tego momentu :)
I w tym momencie nie bałam się już niczego, no może tak jeszcze ciut troszeczkę, że znieczulenie nie  jest jeszcze gotowe :) A myśląc o tym momencie dzień wcześniej bałam się najbardziej tego, że operacja będzie długa, że będę katorgi jak w tubie rezonansu znosić, a z mojej perspektywy leżącej znów, to był moment, a w tle leciała muzyka, a nie magnetyczne zgrzyty.

Przełożona na stół zostałam obklejona jakimś czymsiem, a w tym czymsiu Pani wycięła sobie dziurę w odpowiednim miejscu...oko i okolica były umyte i odkażane, najpierw, albo przedtem, nie pamiętam.

Pani profesor usunęła zaćmę, a zaćmę miałam...pokaźną i jeszcze tylnotorebkową, co nie ułatwia zadania (nie mówiąc o tych wszystkich innych rzeczach, które w tym oku jeszcze są), chociaż odnoszę wrażenie, że lekarze naprawdę potrafią to zrobić z przymkniętymi ☻ oczami :)
Potem tylko usłyszałam, że Pani musi przycisnąć, jak umieszczała moją nową soczewkę i to było jedyne coś co czułam, a jakby wcale.
W jeszcze ostatnim punkcie poproszono mnie o spojrzenie w światło, albo najpierw ;)

Odklejono gumy przyklejono opatrunek kazano otworzyć prawe oko i z powrotem przeniosłam się na jeżdżące łóżko, znów prześcieradło i wywieziono mnie poza salę operacyjną, zaraz pojawiły się Panie od mandatu i odwiozły tam skąd ostatnio zabrały...

Jakiś Pan wpisał godzinę...była 12:30. Od momentu wyjścia z sali do tego punktu minęła godzina.
Za chwilkę kazano zejść z łóżka, bo przyszła po mnie Pani przewodnik, która kazała usiąść na wózku inwalidzkim, pojechałyśmy na górę.

I to był koniec.

Po - przemyślenia ;)

Co widziałam, podczas pracy operatorki...tego Wam nie opiszę, bo to zostawię dla siebie, nie każdemu mogłoby się spodobać...ale nie widziałam tylko światła :)


Zapomniałam Wam wspomnieć, że pierwszym punktem wycieczki było przyodzianie się w śmiertelnicę, jak koszulę nazwała jedna ze współlokatorek ;) I żeby nie było, dość bardzo trafne było to skojarzenie, śmiertelnicę - koszulą śmiertelną, przypominała w rzeczywistości, choć w ludowych zwyczajach były one mimo wszystko choć troszkę finezyjne i z pewnością nie miały krótkich rękawków ;)

Nie widziałam innych pacjentów, poza tymi, którzy w tym samym czasie co ja zjechali na salę operacyjną - jeszcze jak wszyscy na własnych nogach byliśmy. Od momentu pierwszego przykrycia prześcieradłem :) nie widziałam już nikogo...więc mam takie wrażenie, że może i byłam w fabryce, ale w ogóle tego nie odczułam ;)

Jest jedna rzecz , której nie zrobiłam przed i na wszelki wypadek nie zrobię teraz ...nie obejrzę na YouTubie, czy gdzieś, jak wygląda taka operacja, bo na operację zaćmy w drugim - zielonym oku mogłabym mieć nawrót paniki i histerii ;)

W całym moim przydługim wspomnieniu najczęściej (chyba perfidnie, planowo i rozmyślnie ☺) pojawiającym się słowem jest moment ...bo to wszystko dla mnie w tym wszystkim trwało prawdziwy moment :)

Dziś jest piąty dzień po zabiegu.

Rana goić się ma ok. 6 tygodni. W tym czasie mogę odnosić wrażenie "ciała  obcego" pod powieką...nie czułam, do wczorajszego wieczora :). A przez pierwsze trzy dni miałam wrażenie drgającego oka..i raz delikatny ból ogólny jego samego właśnie.

Punktów w zaleceniach dla pacjenta po operacji zaćmy jest 17, a taki najbardziej nie wiem jaki, bo niekoniecznie fajny, nakazuje zachować oszczędzający tryb życia - jak w trakcie pobytu w szpitalu :)

A co z tytułem, o rzekomosoczewkowości ...pseudosoczewkowość to terminy odnoszące się do wszczepionej sztucznej soczewki, po usunięciu zaćmy...więc od dziś mam rzekomosoczewkowość póki co oka lewego.

Dobrej niedzieli ;)